Bestemmingen
Reisthema's
Een tweedaagse tocht naar de top van Sloveniës hoogste berg had ik nooit durven dromen. Toch sta ik hier, rugzak vol via ferrata-materiaal, klaar voor de Triglav. Als onervaren hiker spookt vooral één gedachte door mijn hoofd: ga ik het tempo van de groep wel aankunnen? Ik neem je mee in mijn verhaal van de beklimming. Misschien kan het jou wel helpen met je voorbereiding!
Thomas
/
01 Sep 2025
8u - We laden onze rugzakken en via ferrata-materiaal in de auto. Terwijl de anderen enthousiast over hun leven vertellen, dwalen mijn gedachten af naar onze bestemming van vandaag: het Triglav National Park in het zuidwesten van Slovenië. De Triglav is met zijn indrukwekkende hoogte van 2864 meter de hoogste berg van Slovenië, geen kleine uitdaging voor iemand die enkel de Blandijnberg in Gent gewoon is. Ik hoop vooral dat ik de groep ga kunnen bijhouden.
9u - We komen aan bij de parking van het nationaal park. Onze reisleidster Joni herhaalt het plan van onze tweedaagse hike: vandaag wandelen tot aan de berghut en morgen verder tot de absolute top. Omdat we de hike zonder gids doen, spreken we enkele regels af: iedereen stapt op eigen tempo maar wacht geregeld op elkaar, en iedereen slaat de route op in de gsm zodat niemand kan verdwalen.
We maken vlug een groepsfoto (nu we er nog fris uitzien) en we vertrekken. Ook al begint het bospad redelijk vlak, mijn benen moeten duidelijk nog opwarmen. Mijn hartslag versnelt, ademhaling wordt korter en praten lastiger. De rest van de groep lijkt daar geen moeite mee te hebben en babbelt rustig verder. Het doet me twijfelen, heb ik dit onderschat?
Als notoire zweter voel ik al snel de druppels op mijn voorhoofd en rug. Na een half uur hiken wacht de kop van de groep zodat ook de laatsten kunnen aansluiten. Het is duidelijk dat dit geen eenvoudige tocht wordt, maar het helpt dat iedereen toegeeft dat het nu al pittig is. En met zo een toffe sfeer en prachtige uitzichten hebben we weinig reden tot klagen. We gaan verder.
10u - Er was ons op voorhand verteld dat het park met bijna 900 vierkante kilometer immens groot is. Wat ik niet had verwacht, is hoe veel variatie er in het park is: ieder half uur krijg je een heel ander uitzicht te zien. We zijn nog maar amper vertrokken en ik vind het nu al de moeite waard. Na een uur hiken maken de hoge bomen plaats voor kleinere dennen, waardoor we de bergen beter kunnen zien. Het zachte pad wordt rotsachtig en ik moet goed opletten waar ik mijn voeten neerzet. Een enkel omslaan is snel gebeurd. De focus op elke stap helpt me wel om volledig in het moment te zijn. Even niets anders dan gewoon de ene voet voor de andere.
11u - We wandelen voorbij grasvelden vol bloemen en dunne naaldbomen met de omringende bergen als achtergrond. Het lijkt wel een paradijs. Die ene scène uit ‘The Sound of Music’ naspelen was dan ook het logische gevolg. Ik ben zo blij dat de sfeer zo goed zit.
De middagzon brandt fel en er is steeds minder schaduw, maar het doet deugd om te hiken. Samen afzien schept snel een band. Nu mensen wat meer per twee lopen, is er ruimte voor de diepere gesprekken.
12u30 - Voor onze lunch zoeken we de schaduw van de bomen op. De boodschappen deden we gisteren samen in een winkeltje bij onze B&B. De een heeft een al wat specialer menu dan de ander: Saar heeft Zwanworstjes mee, champignons uit blik én zalm. Om maar te zeggen wat voor unieke, karaktervolle groep we hebben.
13u - Om te voorkomen dat onze benen verzuren door het lange stilzitten, zetten we de hike weer verder. Het pad wordt steiler en de groep verspreid zich: de snellere stappers voorop, de rest volgt in eigen tempo. Tot mijn verbazing loop ik op kop, alsof mijn lichaam eindelijk beseft dat ik hoe dan ook die berg op wil geraken.
14u30 - Met de diepte naast ons volgen we een smal, rotsachtig pad naar boven. Bij lastige stukken zijn er metalen staven in de rotsen geslagen om je aan vast te houden. Een fijn moment om even mijn armen te belasten in plaats van alleen maar mijn benen, want ze trillen van vermoeidheid. Ik loop wat trager, maar stoppen gaat me niet helpen. Het is zoeken naar de juiste balans: snel genoeg wandelen dat ik vaart blijf maken, maar traag genoeg dat ik mijn lijf niet voorbij loop. Mijn tempo wandelen en niet die van een ander. Een graanreep geeft me de nodige energie om verder te gaan (shoutout Nature Valley). Het voelt echt goed dat ik kan vertrouwen op mijn lijf bij zo’n inspanning, sporten is toch altijd wat afzien op de leukste manier.
15u45 - We staan op 2000 meter bij het kruispunt Konjsko sedlo. Het uitzicht is adembenemend, aan ons luid gehijg te horen. We moeten nog maar 500 meter hoger raken vandaag, maar het is wel het steilste stuk naar boven. De zon brandt fel en er is geen schaduw meer. Pittig om zo op het einde van de hike te moeten stijgen, maar in de verte zien we ons doel: de berghut. “We zijn er bijnaaaa!”
16u15 - De laatste paar stappen worden moeizaam gezet, iedereen is kapot. 7,5 kilometer met 2500 hoogtemeters in 7 uur tijd. Als ik me neerzet op een bankje en het uitzicht deftig bekijk, dringt het pas door wat we gedaan hebben: een berg beklommen tot tussen de wolken. En zo voel ik me ook: head in the clouds. Ik ben trots dat ik bij mijn eerste hike zo heb kunnen genieten en vertrouwen op mijn lijf.
De berghut is veel groter dan ik me had ingebeeld. Ik dacht dat we aan een klein hutje zouden toekomen, enkel voor ons. Maar berghut Triglavski dom na Kredarici, op 2515 meter hoogte, is de laatste hut voor de top en dus met rede populair. Pas binnen besef ik hoeveel volk hier verblijft. In de rumoerige cafetaria wacht ik tot de groep weer compleet is. En dan is het eindelijk etenstijd. Het eten is niet goedkoop (ongeveer 15 euro voor een simpele maaltijd) maar dat is ook wel logisch als je bedenkt hoe ze het daar moeten krijgen. En eerlijk: ik zou veel geld geven voor een warme maaltijd op zo’n moment, dus ik zit er niet mee in.
19u - Tijdens het eten wordt er enthousiast nagepraat over de hike, maar zodra de borden leeg zijn, wordt het stiller. De vermoeidheid slaat toe als een mokerslag. Samen met Joni en Tinne slenter ik naar ons gezellig kamertje, oftewel 3 bedden tegen elkaar met nog een vierkante meter over voor onze spullen. Meer hebben we niet, maar hebben we ook niet nodig. Lang slapen zullen we toch niet doen, want we moeten de volgende ochtend vroeg op voor de beklimming naar de top! En al zeker niet als we zo blijven babbelen, maar niets is gezelliger dan de late night talks.
3u - De wekker gaat af, en onder jammerlijk gekreun staan we op. Je moet er wat voor over hebben om de zonsopgang te zien vanop de top. De vraag naar koffie volgt al snel. Maar eerst de vraag: mogen we wel vertrekken? Het heeft de hele nacht gestormd en er is twijfel of het wel veilig is om te vertrekken. Met 9 van de 13 besluiten we om minstens tot aan de bergrand te wandelen en dan te evalueren of het veilig is. Dus doen we onze helmen op en harnassen aan, en pakken ons stevig in.
4u - Buiten is het donker, koud en in de verte flitst er nog steeds bliksem. De wind blaast ons bijna omver, waardoor we echt moeten roepen om elkaar te verstaan. Maar niemand wil toegeven aan de angst, dus klikken we ons via ferrata-materiaal vast en klimmen naar boven. Tussen de rotsen valt de wind goed mee en de spanning maakt plaats voor enthousiasme. We gaan effectief die top kunnen bereiken!
De hike is best veilig, al hangt veel af van het weer. Tot aan de berghut is het vooral uitkijken dat je je enkel niet verzwikt door losse stenen. Tijdens de via ferrata let je er best op dat je de musketons goed vastmaakt en uitkijkt voor plotse windstoten.
De zonsopgang verlicht ons pad en plots besef ik weer waar we zijn: op de hoogste berg van Slovenië, bijna bij de top. Een avontuur waar ik later over gaat praten tegen de kleinkinderen, zoals ze zeggen.
5u40 - We zijn we er bijna, denk ik toch. Bij de berghut stond aangegeven dat het maar één uur klimmen was naar de top. Tot we over de rand klimmen en we in de verte een nog hogere bergtop zien met een torentje op. Het is duidelijk: we zijn er nog niet.
Voor Saar is het genoeg geweest, ze wil terug. Ze heeft er geen probleem mee om alleen terug te gaan, maar daar is natuurlijk geen sprake van. Tine, zo zorgzaam als ze is, beslist dat ze wel mee terug gaat. Het bewijst dat we in de korte tijd dat we elkaar kennen, toch al veel beginnen zorgen voor elkaar.
De weg naar boven wordt alleszins niet makkelijker. We lopen nu écht over de bergrand, met afgrond langs beide kanten en wind die ons om de oren raast. Af en toe moet ik pauzeren omdat ik van de spanning vergeet te ademen. Had ik al vermeld dat ik als kind veel last had van hoogtevrees? Maar we zijn zo dichtbij, en er is geen kans dat ik terugkeer. Het voelt ook goed om mijn grenzen telkens te verleggen. Stap per stap kom ik er wel, zoals altijd.
6u30 - Eindelijk. De top van de Triglav. Een klein torentje met een vlagje op, 2864 meter hoog. Met zijn zevenen hebben we het gehaald. We zitten boven de wolken, fysiek én mentaal. Trots dat we onszelf tot hier hebben gepusht.
Achter ons komen er nog vier hikers toe, de eerste die we tegenkwamen die ochtend, en natuurlijk zijn het ook Belgen. Twee koppels die zonder materiaal of ervaring naar boven zijn geklommen. Stoer of dom, het is ideaal dat ze er zijn om groepsfoto’s te maken. Al kun je met zo’n beeld dat gevoel echt niet vastleggen. Een cocktail van trots, ontlading en ongeloof. Een cocktail die ik zou blijven bestellen, en met Mundero ga blijven bestellen. Proost. Op de volgende.
Copyright 2025 © Mundero BV
