Louise
/
22 Jun 2023
Louise hier, reisleidster bij Mundero. Ik nam vorige maand (april 2023) 13 fantastische jongeren mee op een onvergetelijke reis naar Guatemala en Belize. Het was een fenomenale groepsreis waar ik met veel plezier aan terugdenk. Ik wil jullie dan ook graag vertellen over onze ervaring met de beklimming van de Acatenango-vulkaan.
Van de 37 vulkanen in Guatemala, zijn er 3 die constant actief zijn: Pacaya, Fuego en de Santiaguito. De eerste twee kun je op Mundero reis beklimmen. Er zijn in Guatemala in de afgelopen 500 jaar in totaal 21 significante uitbarstingen geweest. Meer dan 2.900 mensen kwamen om het leven. De ergste vulkaanuitbarsting qua doden, verwoeste huizen en financiële schade vond plaats op 06/03/2018 met de uitbarsting van Fuego. Hier kwamen 201 mensen om het leven. Doordat je de Acatenango beklimt, is de tweedaagse niet gevaarlijk. Er is meer risico om je onderaan de vulkaan te bevinden dan aan de top.
Ons avontuur begon eigenlijk al de dag ervoor, toen kregen we van onze lokale gids Brandon een uitgebreide briefing. We werden voorbereid op wat ons te wachten stond en kregen belangrijke instructies om veilig de top te bereiken. Hij wist ons te vertellen dat het erg koud en lastig ging zijn, maar dat het uitzicht van een uitbarstende vulkaan het allemaal volledig waard maakt.
Na de briefing maakten we onze trekkersrugzak klaar, deze moet minstens 40 liter zijn, anders kan je onmogelijk alles meenemen. We gingen met de groep ook naar een winkeltje om nog ongeveer 500 calorieën aan snacks en 5 liter water en energiedrank te shoppen. Onze warmste trui verdween in de rugzak. Eenmaal dat alles klaarstond, gingen we nog lekker gaan dineren. Een cocktailtje later besloten we om op tijd onder de veren te kruipen, er stond ons de volgende dag heel wat te wachten!
De volgende ochtend stonden we vroeg op om te vertrekken. Uiteraard moest ik nog eventjes dramatisch doen en mijn short scheuren aan de trap van de hoogslaper. De scheur was zo enorm dat ik in plaats van 1 broek, er nu 2 had! Hoera! Gelukkig had ik nog een reserve, en konden we instappen in het privé busje dat ons naar een lokaal adresje bracht. Daar aangekomen kregen we een lekker, stevig ontbijt. Eitjes, bonen, bananen… er lag vanalles voor ons klaar! Reiziger Hanne probeerde ook nog even een lokale kip te knuffelen, maar de hond van het gezin was daar niet mee akkoord…
Voordat we de vulkaan betraden, maakten we ook nog even tijd om te "shoppen". Bijna niemand die naar Guatemala reist, denkt immers aan koude temperaturen. We mochten van de organisatie nog enkele essentiële benodigdheden inslaan, zoals warme truien en jassen. Je neemt best vier lagen mee: thermisch ondergoed, 2 truien en een jas. We mochten al deze zaken gratis lenen, alleen voor een grotere rugzak en wandelstokken werd er een kleine bijdrage gevraagd. Hierbij kon je kiezen om “professionele” wandelstokken bij de organisatie te huren voor 50 quetzales, ofwel beneden de vulkaan een houten stok te lenen voor 5 quetzales.
4 liter water (je moet 1 liter afgeven aan de gids zodat die kan koken voor je)
Een flesje cola (ook perfect om te mixen met de rum)
Een flesje energiedrank (achteraf gezien zou ik nog een liter water hiervoor inwisselen)
Heel wat energierepen, een banaan en koekjes
Twee dikke truien
Een jas
Thermisch ondergoed (meenemen van thuis, zowel broek als hemdje)
Handschoenen
Een muts
Een buf
Een koplamp
Een verse onderbroek
Lange wandelsokken
Wandelstokken (erg aan te raden)
Een klein flesje rum om op te warmen
Met een goed ontbijtje achter de kiezen begonnen we aan onze tocht. En daar gingen we, trekkend met onze volledig gevulde rugzakken. We voelden de adrenaline stromen, klaar om de beproeving die voor ons lag aan te gaan. Het eerste halfuur was al meteen een uitdaging, met een steile klim die ons flink op de proef stelde. Maar we hielden vol en gaven niet op. Terwijl we verder klommen, raakten we verwikkeld in goede gesprekken. Sofie zorgde ervoor dat iedereen op het rooster werd gelegd. Het was de ideale gelegenheid om elkaar beter te leren kennen en de reis met enthousiasme te starten.
De organisatie had ons ook enkele brooddozen meegegeven: eentje voor lunch, eentje voor avondeten en eentje voor ontbijt. Rond 13u kwamen we toe op de lunchplek waar iedereen genoot van de courgette, pasta en kip. Behalve de veggies uiteraard, die genoten niet van kip maar kregen een goed alternatief.
Na de middag vertrokken we weer, en we merkten dat het voor sommigen wat lastiger werd. Gelukkig kreeg iedereen enorm veel steun van elkaar. Onze triatleet Pascal bleef met veel plezier plakken bij de laatste meisjes om te helpen (en uiteraard ook zijn liefdesleven te bespreken). Naarmate we hoger kwamen, moesten we beginnen nadenken over een belangrijke keuze: de Fuego ook beklimmen of gewoon genieten van het moment op Acatenango.
Enkele uren later bereikten we doodop het basecamp. Hier gaan we vannacht slapen! Net op het moment dat we aankwamen, werden we begroet door een gigantische uitbarsting van de Fuego. FE-NO-ME-NAAL, wat een uitzicht! Op de top aankomen was zwaar, maar de voldoening was onbeschrijfelijk. Velen waren helemaal kapot, maar we hadden nog steeds de keuze om verder te trekken naar Fuego of te genieten van de majestueuze Acatenango. Een paar mensen hadden wat last van hoogteziekte, we waren immers op bijna 4000 meter. Gelukkig viel het al bij al goed mee! Even wat aanpassen en weer doorgaan. Pilletjes tegen de hoogte zorgen ervoor dat je erg veel dorst krijgt, niet handig als je beperkt bent in water.
Een grappige anekdote: slechts 10 minuten na aankomst trok de mist volledig over de vulkanen. In slechts 10 seconden gingen we van het mooiste uitzicht ooit naar het witste uitzicht ooit. Reizigers Hannah en Ans besloten om nog steeds prachtige foto’s te nemen. Hoewel we al graag wilden starten aan de tweede beklimming van de dag, kregen we het advies om eventjes af te wachten. We besloten dan maar horrorverhalen te vertellen in onze tenten, waar de ene al beter tegen kan dan de andere. We gaven ook allemaal 1 liter water af aan de gids Brandon, hij had het nodig om voor ons lekkere pasta klaar te maken.
De Acatenango Beklimming
Start van de hike: 2400 meter boven de zeespiegel
Afstand tot het basecamp: 5 kilometer
Hoogte van het basecamp: 3600 meter boven de zeespiegel
Hoogtemeters af te leggen: 1200 meter
Duur van de hike naar/van base camp: 5 uur naar boven, 3 uur naar beneden
De Fuego Beklimming (optioneel)
Top van de Fuego: 3768 meter
Duur van de hike: 6 uur, met stop om van het uitzicht te genieten
Hoogtemeters af te leggen: heen en terug elk 300 meter stijgen en 300 meter dalen
De top van de Acatenango (optioneel)
Afstand tot de top van Acatenango: 2 kilometer
Top van Acatenango: 3976 meter boven de zeespiegel
Hoogtemeters: 300 meter stijgen en 300 meter dalen
We hadden geluk! Ongeveer 40 minuten later verdween de mist even snel als ze gekomen was. Binnen de 5 minuten moest iedereen die wou klaarstaan. Om ook de Fuego te beklimmen betaal je 200 quetzales (ongeveer 25 euro). De organisatie waarmee Mundero samenwerkt is erg transparant. Terwijl bij andere organisaties de gidsen niets krijgen, mogen ze bij GoWild de helft van het bedrag houden.
De meerderheid koos ervoor om ook nog de Fuego zelf te beklimmen: tijd voor nieuwe uitdagingen en adembenemende uitzichten. Met nog eens 600 meter klimmen en 600 meter dalen bijna op 4000 meter hoogte was het een echte uitdaging voor ons lichaam, maar het was elke inspanning waard. De volledige Fuego-tocht duurt ongeveer 5-6 uur.
Toen we de beklimming startten, begon de zonsondergang, dat beeld op zich was al geweldig, maar het echte uitzicht moest nog komen. Overdag zie je immers de vulkaan enkel maar rook spuwen, maar ‘s nachts besef je dat waar rook is, ook vuur is. De Fuego geeft nadat de zon is ondergegaan een spectaculaire lavashow. De vuurspuwende beelden deden ons versteld staan van de kracht van moeder natuur. Op de Fuego zelf was het koud, zeker omdat je daar eventjes stil zat om het spektakel te aanschouwen. Neem dus zeker al je kleren mee!
Toen we het allemaal net te koud kregen, besloten we om terug te trekken. De terugtocht naar het basecamp bestond alweer uit 300 meter stijgen en 300 meter dalen, maar de gedachte aan avondeten sleurde ons verder. De avond op de vulkaan was magisch. We genoten van een heerlijk diner onder de sterrenhemel en deelden onze levensverhalen met elkaar. De gidsen gaven ons een wijntje en het kampvuur zorgde voor de nodige warmte. Normaal barst de Fuego elke 20 minuten uit, maar dankzij de verhoogde activiteit kregen wij elke 2-5 minuten een spectaculaire show te zien. Dit uitzicht zorgde ervoor dat ook ik mijn eerste traantje van de dag heb moeten wegpinken, het was een geluks traantje.
Wie wou kon de volgende ochtend om 4 uur opstaan om zo ook de top van de Fuego te beklimmen voor de zonsopgang. Zelf besloot ik om eerder van de avond te genieten, maar Klaus en Thomas zagen het nog volledig zitten. Dat betekende: heel vroeg opstaan, koplamp opzetten en aan de tocht beginnen. Zij vonden het een onvergetelijke ervaring om op automatische modus in het donker omhoog te klimmen, geleid door de opkomende zon en motivatie. Op de top aangekomen werden ze begroet door de kou, maar de beloning was onbeschrijfelijk. Ze werden getrakteerd op een betoverende zonsopgang die de hemel in vuur en vlam zette. Het was een moment van adembenemende schoonheid. De anderen hadden geen 360 graden zicht in het basecamp, maar konden toch het kleurenspektakel van de opkomende zon aanschouwen.
De gidsen maakten voor ons een ontbijtje, waarna we de afdaling in gingen. De wandelstokken kwamen goed van pas, want je glijdt steeds wat verder omlaag. Ik denk dat ik zeker 20 keer iemand op zijn poep heb zien vallen, waarvan mijzelf ook twee keer. De echte experts kunnen ook naar beneden sprinten! De gidsen zelf doen onderling regelmatig wedstrijdjes.
Eenmaal beneden kregen we nog een traditionele lunch. We kregen de grootste fles water ooit mee en vertrokken naar onze volgende bestemming en, oh boy, we waren kapot maar voldaan! Onze reis ging verder naar het prachtige Lake Atitlan, waar we nog meer avonturen zouden beleven. Maar de epische beklimming van de Acatenango was absoluut een hoogtepunt dat voor altijd in ons geheugen gegrift zal blijven. Ik kan met trots zeggen dat we ons avontuur met succes hebben volbracht. De trektocht, de keuzes, de uitdagingen en de adembenemende uitzichten hebben ons weer een ervaring rijker gemaakt. De woorden van onze lokale gids Brandon vatten de ervaring perfect samen: “Is it going be cold and hard? Yes. But is it worth it? ABSOLUTELY!”.
Wil je dit ook graag meemaken? Reserveer snel jouw plekje op de reis naar Guatemala en Belize
Copyright 2023 © Mundero BV
